Raymond Van Den Langenbergh (†07/05/2015)

Bompa en Poetie

Frank en Veerle Du Tré - Godderis betuigen hierbij hun deelneming voor het overlijden van uw echtgenoot, vader en grootvader met de vertroosting van de zekerheid tot opstanding (Joh 5:28,29)

Papa, Vele fijne herinneringen verzachten onze smart Voorgoed uit ons midden, maar niet uit ons Hart Je was een prachtig mens. Suzy Van Den Langenbergh

Ik zal U blijven beminnen met al wat in mij is, met al mijn adem, vreugde en verdriet. En als Jehovah het wil, zal 't zo zijn dat ik U na dit leven nog grotere liefde bied. Uw liefste, Astrid

Mijn schittering van licht was jij sprankelend naast mij , een ster die een jong groeiend kind de weg wijst , de weg is er nog en ik weet dat jij nog steeds me voorgaat als een liefdevolle glans , onzichtbaar zal jouw liefde altijd aanwezig zijn als het licht schittert op zee Birgitta Vervecken

Beste Mevrouw Van Den Langenbergh, Het mocht niet lang zijn maar we hopen dat uw echtgenoot, spijts zijn zware ziekte toch nog heeft kunnen genieten van Oostende en het zicht op zee waarvoor U en de kinderen hebben gezorgd. Ons welgemeend medeleven .

Lieve families Van Den Langenbergh,Vervecken,langs deze weg wens ik mijn medeleven te betonen bij het inslapen van jullie geliefde.Zoals vele van jullie goede vrienden weet ik dat jullie er alles aan deden uw geliefde bij te staan,te verzorgen en naar waarde te schatten als een wijs mens,zelfs tot in het verzorgingstehuis,schitterend toch en vooral een troost.Ook voor mij blijft"nonkel Raymond" zoals ik hem mocht noemen een eerlijk recht aan toe man,met kwaliteiten:anderen aan te moedigen,te sterken in het leven van alle dag.Deze en andere mooie gedachten zullen mij zeker bijblijven tot........een vreugdevol weerziens.Mag het van mij een wens zijn dat elk van jullie de gelukkige momenten blijven koesteren,bewaren in het hart en tot aangename gesprekken kunnen leiden onder elkaar.Sterkte aan iedereen,vanwege andrea,een van de vrienden des huizes.

Lieve schoonpapa Mijn handen - Frederik Van Eeden 1949 Ik zie op mijn oude handen- hun taak is bijna gedaan- Brachten ze eer of schanden? Brachten ze zegen aan? O mijn handen! Mijn handen! nu moeten ze spoedig vergaan Ze hebben al rimpels en vouwen vlekken bruin, die geen water wischt. Ach! Al te groot vertrouwen! Wat hebben ze vaak zich vergist- Mijn handen! Mijn handen! hoe dikwijls hun schoonst bedoelen gemist. Nu gaan ze welken en kwijnen, ze laten zich niet meer gebiên, uiteen valt de kunstige, fijne, gehoorzame machien- O handen, mijn handen, gauw zal ik uw schrift niet langer zien. Dan worden ze mager en beeven, in verlangen naar eeuwige rust, Dan is 't laatste woord geschreven, het laatste kaarske geblust. En mijn handen, mijn handen, voor 't laatst nog door lieve lippen gekust. Nog eens doet mijn wil hen buigen in gehoorzaamheid naar elkaar. Zo zullen ze blijven getuigen, van mijn gang tot der zaligen schaar. O mijn handen! Mijn handen! Verstijfd dan in duurend aanbiddings-gebaar.