Tekst : Peggy VerelstIetsje langer dan een jaar geleden ben ik getrouwd. Nonkel Georges en Tante Ireen vierden met ons mee. Een paar dagen na ons feest, kreeg ik van de fotografe al een reeks foto’s doorgestuurd,… Een eerste impressie van de dag. Eén van de foto’s sprong direct in het oog. Dat was een foto van Nonkel Georges. Ik was toen zo enthousiast dat ik meteen een smsje stuurde naar tante Ireen met: “kijk direct in je mailbox”. Ik heb die foto vervolgens direct naar haar gemaild met een klein berichtje bij,… “Amai, met wat voor een knappe man ben jij al al die jaren getrouwd!” Tante Ireen stuurde terug: Dankjewel schatteke, maar ik heb nog veel knappere foto’s van mijne Sjoes.
Ik twijfel daar geen seconde aan,… maar toch zie ik op die foto Nonkel Georges zoals ik hem heb gekend en hoe ik hem willen blijven herinneren:
Een knappe man met een inmiddels mooie witte haardos
Strak in pak
Gedistingeerd
Tedere zachte blik
Een man die heeft geleefd en vooral heeft beleefd! samen met Tante Ireen, zijn bezeke.
Nieuwjaarstfeestjes, kerstfeestjes, verjaardagsfeestjes, de mosselsoupés, fondues en kaasavonden tussendoor, Nonkel Georges was altijd heel graag van de partij. Hij was een levensgenieter en een onvervalst snoeperke. Letterlijk en figuurlijk. Als je hem zag snoepen van een stukje chocolade, dan leek het bijna alsof hij het duurste potje ‘kaviaar’ aan het leeg lepelen was. Nonkel Georges, de man van de grapjes of nonkel Georges die maar al te graag wat olie op het vuur gooide om de discussies rond de tafel nog wat levendiger te maken. Het zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou.
9 weken geleden zag ik jou op de materniteit in ’t Middelheim. Je kwam ons feliciteren met de geboorte van onze dochter. Opnieuw zag ik diezelfde knappe man. De man van op die foto. Nonkel Georges die ik ken. Maar je was moe. Door de drukte hadden we amper tijd voor elkaar. Daar heb ik nu echt spijt van.
Vandaag zijn we hier. Veel te vroeg! Ook al kan je terugblikken op een leven van 86 jaar, bijna 60 jaar getrouwd met de vrouw van je leven, 2 gezonde mannen op de wereld gezet, een aangename carrière en heel veel liefhebbende mensen rond jou,… Het is altijd te vroeg.
Toen ik je 3 weken geleden bezocht in het ziekenhuis, zag ik opnieuw de nonkel die ik ken. Maar je was niet alleen moe. Je had ook pijn. Maar we hadden een leuk gesprek over ditjes en datjes. Over dingen die er achteraf bekeken eigenlijk niet toe doen. We wisten geen van beiden dat dit ons laatste moment samen zou zijn. We namen geen afscheid. Maar afscheid nemen bestaat niet, toch?
Ook voor ons mama, onze papa en ons bomma kwam jouw heengaan veel te vroeg, onverwacht snel. Ik heb een paar woorden van hen voor jou verzameld.Ons mama zag in jou een Fred Astaire met de looks van Clark Gable. Elk nieuw jaar zetten jullie steevast in met de polonaise bij ons bomma thuis. Door de eetkamer, naar de slaapkamer,… als je kon had je zelfs over de tafel gesprongen van plezier. Vorig jaar vroeg je ons mama nog ten dans op de Grote Markt in Lier, zonder gène. Zoals Fred Astaire. Zij, een beetje nerveus in de armen van Clark Gable, Nonkel Georges.
Maar jullie verleden gaat veel verder dan dit. Meer dan 50 jaar geleden kwam ze heel graag babysitten op haar eerste neefje, Harry. Een tof kereltje maar het hoogtepunt van de avond was toch de rit terug naar huis, achteraan op jouw gele Vespa. Ze was zo fier als een gieter.
Later begonnen jullie te pokeren, net zoals in de film – roulette – met veel drank en chips alsof jullie leven ervan af hing. Ofwel speelden jullie poppenkast met de popjes van Harry, maar dan met lichtjes in … om het spannend te maken.
Ons mama zegt:
Nonkel, je was een lolbroek, een levensgenieter, een fijn mens. Dankjewel voor alles. Het zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn.
Ons bomma heeft veel lief en leed met jou gedeeld maar het zijn vooral de plezante momenten die ze koestert. Ik heb haar een aantal heel fijne herinneringen gevraagd,… dit is wat ze zei:
Waar is de tijd dat ik met Nonkel Georges van Deurne naar Zundert fietste om naar de bloemenstoet te gaan kijken – op 2 oude krellen van fietsen- en dan zonder licht en een hoop parfait d’amourkes in ons benen – terug. Dat was nog al eens n’een tijd.
Of de keren dat we krabbetjes gingen vangen met de hele familie in Lillo. Of toen Nonkel Georges en Tante Ireen zich verkleedde als oud koppel tijdens Karnaval, en ik was het bloemenmeisje,…
Dat waren de hoogdagen voor haar! Nonkel Georges, ons bomma bedankt je voor alles,… De Duveltjes die jullie samen dronken op vrijdagavond zullen heel hard worden gemist.
Ons papa heeft net zoals wij fantastische familiemomenten met jou beleefd. Maar jullie hebben ook samen gewerkt. Papa beschouwde jou als een perfectionist. In millimeterwerk was jij zijn meestergast! De werkdag werd afgesloten met een stevige trappist. Ons papa genoot dan van jullie babbels zowel over de politiek, als over kunst of over voetbal,… Je kon meepraten over alles. Je was een man van de wereld.
Onze papa sluit af: Van die mannen zoals jij, Nonkel Georges, daar zijn er te weinig van gemaakt!
Liefste nonkel, beste peter,
Die foto en alles wat die foto voor mij symboliseert, komt niet terecht op pagina 30 van het familie-album of in het hoekje van een vergeten schuif. Jij zit hier in mijn hart! Nu en voor altijd.
