Frans Immens (†02/08/2015)

De tijd staat niet stil Een jaartje voorbij maar er gaat geen dag voorbij zonder aan je te denken. Papa ik mis je zo

Innige deelneming

Er valt een schaduw in je leven 't wordt plots stil daar op die plek in de kringloop ieders leven wordt een stap nu weer gezet Dat gevoel te moeten verliezen van wie jou toch zo dierbaar was, dat beroert ons ook van binnen zoals 't goede vrienden past.

Papa Papa, Waar is de tijd dat ik als kleine deugeniet met mijn wit krulhaar op je schoot zat ? Of dat ik als je de speelplaats in de Molenschool aan het vegen was het zo leuk vond om terug door de bladeren te lopen die jij juist zo mooi bijeen had geveegd. Samen hebben wij een apart leven geleefd door onze liefde voor het turnen. Als kleine pagadder van 5 jaar vond je mij ook al in de turnzalen waar jij en Sonja turnde. Als ik mijn eerste wedstrijd turnde nam jij als turner afscheid van de turnwereld maar werd je mijn trainer. Samen hebben we uren in de turnzaal doorgebracht, vele internationale wedstrijden was je van de partij en dit 16 jaar lang. Voor mij was het na die 16 jaar genoeg geweest maar jij bent tot de laatste dag trouw gebleven aan de turnwereld. Toen Hicham en Dounia werden geboren heb je geen seconde getwijfeld om hen heel de dag bij te houden. Niets was teveel, met de blokken spelen, naar de eendjes in het park gaan kijken, voetballen, leren fietsen en noem maar op. Niets was teveel en je genoot van deze momenten. Een paar keer per jaar gingen we een dagje naar zee om er lekkere mosseltjes of een pladijs te gaan eten. Alhoewel je het niet zo voor het zand had genoot je toch telkens van deze dag. Vorig jaar ging ons uitstapje al wat moeilijker maar dan hielden we een keertje meer een tussenstop aan een cremerieke en dat vond de bomma natuurlijk niet zo erg. Één ding hadden we niet gemeen en dat was het supporteren voor onze voetbalploeg. Jij als hevige Beerschotsupporter en ik als Anderlechtsupporter dat gaf met momenten vonken en vuur. Het enige waar we in overeen kwamen was dat PAARS toch een mooie kleur is. Jij als trouwe Beerschotsupporter miste bijna nooit een match. De laatste 2 jaar ging het moeilijker maar met Fouad aan je zij heb je toch nog van vele thuismatchen kunnen genieten. Papa ik kan nog uren doorgaan met vertellen over jouw, je manier van doen, je uitspraken, je houding en nog zoveel meer. Ik ga je verdomd hard missen.Carine

Papa, Waar is de tijd dat ik als kleine deugeniet met mijn wit krulhaar op je schoot zat ? Of dat ik als je de speelplaats in de Molenschool aan het vegen was het zo leuk vond om terug door de bladeren te lopen die jij juist zo mooi bijeen had geveegd. Samen hebben wij een apart leven geleefd door onze liefde voor het turnen. Als kleine pagadder van 5 jaar vond je mij ook al in de turnzalen waar jij en Sonja turnde. Als ik mijn eerste wedstrijd turnde nam jij als turner afscheid van de turnwereld maar werd je mijn trainer. Samen hebben we uren in de turnzaal doorgebracht, vele internationale wedstrijden was je van de partij en dit 16 jaar lang. Voor mij was het na die 16 jaar genoeg geweest maar jij bent tot de laatste dag trouw gebleven aan de turnwereld. Toen Hicham en Dounia werden geboren heb je geen seconde getwijfeld om hen heel de dag bij te houden. Niets was teveel, met de blokken spelen, naar de eendjes in het park gaan kijken, voetballen, leren fietsen en noem maar op. Niets was teveel en je genoot van deze momenten. Een paar keer per jaar gingen we een dagje naar zee om er lekkere mosseltjes of een pladijs te gaan eten. Alhoewel je het niet zo voor het zand had genoot je toch telkens van deze dag. Vorig jaar ging ons uitstapje al wat moeilijker maar dan hielden we een keertje meer een tussenstop aan een cremerieke en dat vond de bomma natuurlijk niet zo erg. Één ding hadden we niet gemeen en dat was het supporteren voor onze voetbalploeg. Jij als hevige Beerschotsupporter en ik als Anderlechtsupporter dat gaf met momenten vonken en vuur. Het enige waar we in overeen kwamen was dat PAARS toch een mooie kleur is. Jij als trouwe Beerschotsupporter miste bijna nooit een match. De laatste 2 jaar ging het moeilijker maar met Fouad aan je zij heb je toch nog van vele thuismatchen kunnen genieten. Papa ik kan nog uren doorgaan met vertellen over jouw, je manier van doen, je uitspraken, je houding en nog zoveel meer. Ik ga je verdomd hard missen.Carine

Brief van de (achter)kleinkinderen Liefste Bompa,Nadat je zondag was ingeslapen, besloten we om samen, met alle kleinkinderen, herinneringen op te halen en deze laatste brief te schrijven, speciaal voor jou.We kenden jou al heel ons leven en heel lang geleden was je best wel streng voor ons. In de Eikenlei kwamen we bij jou ni binnen met onze schoenen aan. Nee, zelfs ni voor efkes. Je kon je ook verschrikkelijk druk maken als we onze schoenen aandeden zonder onze “nestels” los te maken. Waarvoor dienden die anders? Den tv en het kaske waren jouw eigendom. We moesten er ni aan denken om de post te verzetten en naar een kinderprogramma over te schakelen, als jij aan het kijken was. En uw vast plaatske in de zetel moesten we ook zeker ni proberen in te palmen of “er kwamen vodden van”.Maar toen je op pensioen ging, verdween dat scherpe kantje en kwam je ware, zachte aard voorgoed naar boven. Plots viel de last van je werk weg en was er veel meer vrije tijd om leuke dingen met ons te doen. We gingen wandelen in het park, de eendjes eten geven, voetballen of basketballen in de gang of op de “koer”, de speelplaats van de Molenschool. Niks leek teveel.Onze familie droeg je heel hoog in het vaandel. Een nieuw vriendje of vriendinneke werd telkens met open armen ontvangen. Of het nu Neske, Marc, Bo of Nick was, je zorgde ervoor dat ze zich direct thuis voelden in de familie. “Meneer” of “Swa” mochten ze je zeker niet noemen. Het was "Bompa" voor iedereen!Bij al onze sportactiviteiten stond je aan de zijlijn. Of het nu een tennis-, basketbal- of voetbalmatch was, je gaf altijd live-commentaar. Je was zo hevig dat je bijna telkens op het veld stond ipv ernaast. De analyses achteraf over wat er beter kon en wat we niet goed hadden gedaan, waren een noodzakelijk kwaad, maar potverdekke, wat gaan we ze missen in de toekomst.Tijdens onze jaarlijkse herfstvakantie was “jij” altijd de vroege vogel in huis. Vanaf 7 uur ‘s morgens begon je de tafel te dekken en da gebeurde steeds met het nodige enthousiasme. Het gerammel van de borden en de tassen was tot in de slaapkamers te horen. Dit zorgde elke ochtend voor half uitgeslapen, lichtjes geïrriteerde, maar toch dankbare familieleden aan de ontbijttafel. Ook bij het afruimen was je niet te stoppen. De halfvolle glazen en halflege tassen waren in een oogwenk verdwenen bij het minste moment van onoplettendheid. Dit leidde dan weer tot lichte ergernis bij de dorstigen die een nieuw glas uit de kast moesten pakken, want wees er maar zeker van dat de vuile glazen al lang in den afwas “in de poembak” lagen. We mochten ook nooit teveel brood kopen of van een Frans brood teveel op voorhand aansnijden. Ge had altijd schrik dat er teveel over zou zijn. Wij zagen het probleem niet, want de Bomma maakte van den overschot altijd lekkere “broodpodding”.Je was ook stapelzot van je achterkleinkinderen: Cara, Aline, Seb en Lenne. Als ze klein waren dan sprak je ze steevast aan met "eela zekoe". Je nam ze op, stak je hand uit en begon er een danske mee te doen door de kamer. Ze waren er dol op. Ook toen ze groter waren, kwamen ze steeds graag op bezoek om pannenkoeken te komen smullen en ne knuffel te komen geven. Ook zij begrijpen moeilijk dat je er niet meer bent, maar zoals Kaatje van Ketnet zegt: Missen doet pijn, missen voelt koud, maar missen kan alleen als je van iemand houdt…Lieve Bompa, Je was een mooie mens met een groot hart. Ne sterke man vol vuur en warme woorden. Je was voor ons een Bompa in elke zin van het woord. We bewonderden je passie, je gedrevenheid en je doorzettingsvermogen. We zijn je dankbaar voor de vele leuke discussies over voetbal, tennis of politiek. Discussies die jij steeds begon met jouw legendarische woorden: "Leustert na is nor mij". Dankbaar dat je altijd voor ons klaar stond. Dankbaar voor de vele mooie en onvergetelijke, grote en kleine momenten die we samen mochten delen. We hebben veel van je geleerd: over vroeger, over nu, over wat nog komen gaat. We zullen trachten je levensmotto in ere te houden en beloven je 100% voluit te leven en ons in te zetten in alles wat we doen. Als we tijdens moeilijke momenten in ons verdere leven onszelf tegenkomen, zijn we er zeker van dat we dan ook jou tegenkomen om ons erdoor te helpen.We beloven plechtig dat we de bomma met nog meer liefde en warmte zullen omringen en dat we er altijd voor elkaar zullen zijn.Je hebt gevochten als een leeuw, maar op het einde was je zuurstof op om je felle vuur brandende te houden.Je had nog één laatste wens: Nog ne keer goed en lang slapen. Wel bompa,...die wens is uitgekomen. Slaap zacht,...

Beste Sonja, Barbara en ik wensen jou en je familie heel veel sterkte bij het overlijden van je vader. Veel moed om deze moeilijke momenten door te komen. Liefdevolle groeten. Hans

Het zijn vaak de kleine dingen die in je herinnering blijven: de vredige momenten samen, een glimlach, een bepaald gebaar. Hoe zwaar het nu ook is, op den duur zullen deze kleine dingen het verdriet verzachten Wij wensen jullie veel sterkte in deze moeilijke tijd. Fam. Van Steenkiste - 'Berke', Karina en Daisy