Chris Pillen (†07/05/2015)

IK MIS MIJN MAIL-MAAT In juni 2014 zakte Chris op mijn verzoek naar Brugge af om de enorme tuin van het Engels klooster te bezoeken en daarna bezochten we te St. Kruis de graven van zijn ouders, grootouders, ooms en tantes. Hier zie je hem de letters op het graf van zijn grootouders ontcijferen. Het heengaan van Chris laat een leegte na, wat uitzonderlijk is aan die leeftijd. Alain

Asperges tijdens de komkommertijd Beste vrienden van Chris Ook wij missen hem als e-mail correspondent, maar vooral als vriend (ook al zijn we een generatie jonger). Wat hadden we graag onze reiservaringen naar Kroatië nog met hem gedeeld. We hebben veel gezien, maar zijn zeker dat hij toch nog iets zou vertellen van ter plaatse wat we niet wisten.Zijn laatste bezoek bij ons is van half maart 2015 : aspergetijd en het was een plezier om te zien hoe hij ervan genoot. Helaas, kort daarna begon het grondig mis te gaan. We blijven hem nog regelmatig ophalen in onze gesprekken. Marc en Yolande

Chris in de aspergetijd geschreven tijdens de komkommertjd Beste vrienden van Chris Jawel, een leegte laat hij na. Half maart 2015 was hij laatst nog bij ons : een leuke babbel, Het was volop asperge tijd en Chris mocht ze graag; het was een plezier hoe hij van zijn maaltijd genoot. Kort erna was het ziekenhuis, maar hij kwam er weer wat bovenop ( zo dachten of hoopten we), maar uiteindelijk bleek het niet te mogen zijn. Zelf zijn we net terug van Kroatië, hij wist dat we zouden gaan, want de reis was al geboekt van deze winter. Maar al te graag hadden we onze ervaringen met hem nog kunnen delen, over wat ( en dat is heel wat) daar allemaal te beleven valt. éen ding weten we zeker, er zijn weinig plekjes waar hij nooit zal zijn geweest.We missen hem als e-mail correspondent, maar ook als vriend, hoewel wij zelf een generatie jonger zijn. Het was een bijzonder iemand !.Marc en Yolande

"Dank u & Proficiat" Mijn vader begon altijd met :“ Heb ik u al verteld over ...” en meestal had hij het inderdaad al verteld. Meer dan een keer zelfs. En als ik dan zei “ Jaaa! Je hebt me dat al verteld.", zei hij “ Ik zal het nog eens vertellen.”. Of beter, hij wachtte het antwoord niet af en begon gewoon zijn verhaal.Hij was heel sterk in het “resumeren” zoals hij dat zelf noemde. Eigenlijk kwam het erop neer dat, als hij bijna aan het einde van zijn verhaal kwam, hij haast onopgemerkt en misschien zelfs stiekem met opzet, het begin van zijn verhaal weer oprakelde om het dan –samengevat- nog eens te vertellen.Ik moet toegeven, hij kon ook zeer mooi vertellen. Niet alleen had hij een encyclopedische kennis over de geschiedenis van Europa en de rest van de wereld, hij kende ook "les Petites Histoires". De leuke details die meestal nooit de geschiedenisboeken halen, maar die wel veel interessanter zijn .Iedereen hing aan zijn lippen ( vooral de eerste keer). Ik herinner me nog familiefeesten of bezoekjes, waar mijn vader in het midden van een kring kinderen zat en vertelde alsof hij de reïncarnatie van Nonkel Bob, Sinterklaas en de Kerstman in één persoon was. Sinterklaas heeft hij trouwens meerdere malen gespeeld, met wisselend succes. Een van mijn favoriete verhalen ging over een stout jongetje dat door een heks in een eekhoorn werd omgetoverd en als straf met sloefjes een immense marmeren zaal moest poetsen. Hij verzond die verhalen deels zelf, gooide er wat Maarten Toonder bij en kwam zo tot een zeer merkwaardige mengeling. Al die verhalen heeft hij zorgvuldig neer geschreven voor Marie en in kaften gestoken. Voor later.Dat verzamelen van verhalen, souvenirs, gadgets of reisinformatie was ook zijn manier om te zeggen “ Ik hou van je.” of “Ik heb je graag. “. Hij zei dat nooit vlakaf, maar liet dat blijken uit de spulletjes die hij zorgvuldig uitkoos en dan bewaarde tot het juiste moment daar was. Hij stockeerde deze zaken in een dozen met daarop de naam van de bestemmeling, eventueel zelfs voorzien van de datum of de gelegenheid wanneer het gegeven moest worden. Vaak waren het maar simpele, maar toch merkwaardige spulletjes. Zijn manier om te zeggen “ ik heb dat speciaal voor jou bijgehouden, ik geef om je”. En hij was altijd blij en trots iets te kunnen geven.Mijn vader was een mengeling van Willy Wonka en Indiana Jones: altijd vrolijk en verrassend, een wandelende encyclopedie van geschiedenis en faits divers en vooral ook grappig. Hij kon zo genieten van woordspelletjes of kwinkslagen in oud Frans. Het deed hem ook veel plezier als we beroep deden op zijn kennis. En hoe gekker de vraag, hoe beter. “Ik zoek dat eens op.”, zei hij dan en kwam de week erop met het antwoord. Zo heeft hij voor ons de spreuk “ Come to the Dark Side, we have cookies.” , een spreuk met een knipoog naar Star wars, in het latijn vertaald.Ik ben er trots op dat mijn vader me vaak heeft kunnen meenemen op reis. Het was een fantastische leerschool op vele vlakken. De wereld kunnen beleven en er leren voor open staan, zonder vooroordelen. En de mensen hielden daarom van hem. Van uit alle hoeken van de wereld komen er reacties en allemaal zeggen ze : “ Hij was een merkwaardig man. We hadden hem graag. We zijn dankbaar hem gekend te hebben.”.Papa, om het te zeggen met je eigen woorden : “Dank u & proficiat !".

"Dank u & Proficiat" Mijn vader begon altijd met: " Heb ik je al verteld over ..." En meestal had hij het al verteld. Meer dan eens zelfs. En als ik dan zei: " Jaaa, je hebt me dat al verteld.", zei hij "Ik zal het nog eens vertellen.". Of beter, hij wachtte het antwoord niet af en begon gewoon zijn verhaal.Hij was heel sterk in het "resumeren" zoals hij dat zelf noemde. Eigenlijk kwam het erop neer dat, als hij bijna aan het eind van zijn verhaal kwam, hij haast onopgemerkt en misschien zelfs stiekem met opzet, het begin van zijn verhaal weer oprakelde om het dan - samengevat- nog eens te vertellen.Ik moet toegeven, hij kon zeer mooi vertellen. Niet alleen had hij een encyclopedische kennis over de geschiedenis van Europa en de rest van de wereld, hij kende ook "les Petites Histoires". De leuke details die meestal nooit de geschiedenisboeken halen, maar wel veel interessanter zijn.Iedereen hing aan zijn lippen ( vooral de eerste keer). Ik herinner me nog familiefeesten of bezoekjes, waar mijn vader in het midden van een kring kinderen zat en vertelde alsof hij de reïncarnatie van Nonkel Bob, Sinterklaas en de Kerstman in één persoon was. Sinterklaas heeft hij trouwens meerdere malen gespeeld, met wisselend succes. Een van mijn favoriete verhalen ging over een stout jongetje dat door een heks in een eekhoorn was omgetoverd en als straf met sloefjes een immense marmeren zaal moest poetsen. Hij verzond die verhalen deels zelf, gooide er wat Maarten Toonder bij en kwam zo tot een zeer merkwaardige mengeling. Al die verhalen heeft hij zorgvuldig neergeschreven voor Marie en in kaften gestoken. Voor later.Dat verzamelen van verhalen, souvenirs, gadgets of reisinformatie was ook zijn manier om te zeggen " Ik hou van je." of "Ik heb je graag.". Hij zei dat nooit vlakaf, maar liet dat blijken uit de spulletjes die hij zorgvuldig uitkoos en dan bewaarde tot het juiste moment daar was. Hij stockeerde deze zaken in dozen met daarop de naam van de bestemmeling, eventueel zelfs voorzien van de datum of de gelegenheid wanneer het gegeven moest worden. Vaak waren het maar simpele, maar toch merkwaardige spulletjes, met zorg uitgekozen. Zijn manier om te zeggen " Ik heb dat speciaal voor jou bijgehouden omdat ik om je geef.". En hij was altijd blij en trots iets te kunnen geven.Mijn vader was een mengeling van Willy Wonka en Indiana Jones: altijd vrolijk en verrassend. Hij kon genieten van woordspelletjes of kwinkslagen in oud Frans. Het deed hem ook plezier wanneer we beroep deden op zijn kennis. En hoe gekker de vraag, hoe beter. "Ik zoek dat eens op.", zei hij dan en kwam de week erop met het antwoord. Zo heeft hij voor ons de spreuk " Come to the dark side, we have cookies", een spreuk met een knipoog naar Star Wars, vertaald in het latijn.Ik ben er trots op dat mijn vader me vaak heeft kunnen meenemen op reis. Het was een fantastische leerschool op vele vlakken: de wereld kunnen beleven en er voor openstaan, zonder vooroordelen. En de mensen hielden daarom van hem. Van uit alle hoeken van de wereld komen er reacties en allemaal zeggen ze: " Hij was een merkwaardig man. We hadden hem graag. We zijn dankbaar hem gekend te hebben.".Papa, om het met je eigen woorden te zeggen: "Dank u & Proficiat!".

Fotomontage