Tot deze zomer
In naam van Liselot, het overbuurmeisje
De Farnèselaan ligt er maar verlaten bij, de putten die er al jaren alle voorbijgangers teisteren, lijken er nog troostelozer bij te liggen dan anders. Anke is er niet meer. De straat is somber en triest, net als haar bewoners.
Nochtans, misschien moeten we dat net niet te hard zijn. Misschien is dat net niet wat jij zou willen. Misschien moeten we gewoon denken aan alle positieve en mooie dingen die er de laatste jaren zijn gebeurd, want ja, elk nadeel heeft echt wel zijn voordeel, zo blijkt.
Als ik mijn zus deze week zie treuren, dan besef ik wat jij op een korte tijd betekend hebt voor haar. Praten over gevoelens is nooit mijn sterkste punt geweest, maar jij had door jouw snel opgebouwde levenservaring wel dat knappe talent om haar volkomen te begrijpen en te steunen en omgekeerd, was zij er voor jou. Empathie is een zeldzaam talent, één waarop ik oprecht jaloers ben.
Je hebt de laatste jaren jezelf, maar ook ons geleerd dat je moet genieten van alle momenten, hoe klein ze ook schijnbaar lijken te zijn op die moment. Als ik terug denk aan je blog, bleken dat net de grote momenten te zijn. Hoe alledaags een vliegtuigvlucht ook mag zijn, uiteindelijk beland je misschien wel in de cockpit ;). Momenten met familie en vrienden bezie ik nog te vaak als overschat en alledaags, maar dat is het wel echt niet. Misschien moeten we daar ook maar wat meer bij stilstaan.
Als ik kijk naar alle reacties, foto’s en herinneringen die hier nu worden opgelijst, dan kan ik alleen maar zeggen dat ik al blij zal zijn als ik op mijn 26 jaar nog maar een fractie van de vriendschap en liefde die jij hebt opgebouwd de voorbije jaren, zal bereiken. Het is een huzarenstukje dat je verwezenlijkt hebt en dat is geen toeval. Het is persoonlijkheid.
Als ik kijk vanuit mijn bureau naar jouw raam, het raam van de kamer waar je vaak ging rusten, dan voel ik terug de moed die ik de voorbije jaren vaak heb gevoeld op die plek. Ik zat dagen urenlang te studeren en als ik keek naar de overkant, dan wist ik dat er daar iemand anders bezig was op diezelfde moment met een veel grotere strijd en dat mijn examen, hoe groot het op die moment voor mij ook leek, futiel en relatief was en dat ik blij mocht zijn met hoe ik daar op die moment zat. “Opgeven staat niet in onze woordenboek”, dat zinnetje heb ik meermaals in mijn hoofd horen luiden.
Engelse spreuken en tekstjes zijn op het eerste zicht ook niet zo mijn ding, in tegenstelling tot mijn zus, die er net als jij haar kracht uit kan halen. Echter, wanneer ik de eerste keer ‘life isn't about waiting for the storm to pass...It's about learning to dance in the rain ‘ las, weet ik dat die zin nooit beter zal passen bij iemand dan bij jou. Het is een lijfspreuk, ze stond je op het lijf geschreven. De volgende keer, als ik in de Farnèselaan loop in de regen en er weer eens een auto veel te hard door een plas rijdt, natuurlijk net die plas die vlak bij mij ligt op die moment, zal ik eens hard lachen. Je weet wel, iets met dansen in de regen.
Anke, de volgende ‘Buren-bbq’ zal er een persoon minder aanwezig zijn. Er zal een overbodige stoel lijken te staan. ‘Lijken’, want net zoals de voorbije jaren, is die dag het moment bij uitstek om herinneringen op te halen, om over onze fratsen uit onze jeugdjaren te praten en lekker te eten en te drinken. Inderdaad ‘lijken’, want je zal er niet fysiek bij zijn, maar ik vermoed dat er over niemand meer gepraat zal worden dan over jou die dag en niet in somberte mag ik hopen, maar met een lach op ons gezicht. Ik denk, nee, ik ben er zelfs zeker van, dat je die dag de zon laat stralen en alles oké zal zijn, want we zullen beseffen dat die lege stoel toch niet zo leeg is als hij lijkt.
Tot deze zomer!
