Maria De Blaes (†06/02/2023)

Created by
Till
Always

|

On

February 7, 2023, 2:00 pm

Details

90
Years, (
December 10, 1932
February 6, 2023
)
Wilrijk
,
Belgium

Share this memorial page on social media

Share on facebook
Share on whatsapp
Share on twitter
Share on linkedin
Share on email

Share a memory...

Till Always
February 12, 2023, 5:33 pm
Ons ma Ons ma was, zoals de meesten weten, een begrip op Facebook. Hoe is dat ooit zo gekomen? Wel, 8 jaar geleden (na de dood van onze pa) postte ik eens een foto voor haar verjaardag en had voor de grap tegen haar gezegd: we zullen eens zien hoe populair jij bent op Facebook ! Binnen enkele uren hadden we enorm veel reacties en likes ! Dit vond ons ma wel heel fascinerend en vroeg me wie dat allemaal waren die de foto liketen. Daarna kwam ze nog eens eten bij ons en ik deed hetzelfde, met de titel: ons ma komt eten. Facebook ontplofte bijna. Op den duur zaten we rond de 250 likes en honderden reacties en ons ma maar genieten haha. We gingen altijd voor meer likes en zo zijn de beroemde foto’s ontstaan met 3 glazen wijn voor haar neus en een grote pot met eten. Hilarisch !! Overal waar ik daarna kwam, was het altijd van: “amai, ons ma heeft goed gegeten precies” of “amai, ons ma ziet er goed uit” of “amai, ons ma geniet nogal zeg” enzovoort. Zelfs mijn studenten, BV’s, zangers, musicalacteurs, vrienden hadden het over ‘ons ma’. Welnu liefste ma, onze laatste post over je plotse dood heeft alle records verbroken, iedereen was zo geschrokken dat je er plots niet meer was want iedereen volgde trouw je avonturen. Wat zullen ze allemaal jouw eetescapades missen maar regelmatig naar boven kijken en eens knipogen. Ons ma heb ik altijd gekend als keihard werkende vrouw: voor het gezin zorgen dat er ’s avonds eten op tafel stond, het huis proper en onze kleren gewassen. Als boekhoudster zeer gerenommeerd en befaamd, maar daarbuiten ook bezig met het helpen van familie of vrienden. Ik herinner me zelfs dat ze regelmatig ging lopen met den Dirk opdat hij wat zou afvallen. Helaas haha ! Oh ja, en typen voor thesissen, ledenboekjes of mijn Sinterklaasbrieven. Dat deed ze in de late uren boven op zolder naast mijn kamer. Heerlijk om met dat getik in slaap te vallen. Koken was haar ding. Man man, wat was dat altijd lekker als de bomma kwam eten of nonkel Frans. Parelhoen in roomsaus, Poule a fricassée, scampi’s alla Chambord, Italiaanse gerechten met als afsluiter haar wereldberoemde chocomousse ! Of de talloze raclette-avonden bij ons in den hof met familie of vrienden. Daar spreken ze nog over ! Enfin, op een gegeven moment in de jaren ‘80 kwam ze in aanraking met een Italiaanse club ‘de Michelangelo’, een klein clubke in de Bosschaertstraat waar allemaal Italianen kwamen drinken en praten. Niks speciaals. Totdat ons ma zich ging moeien, mee in het bestuur kwam (samen met Enzo, Carmelo, Vincenzo en Tiné en mensen die ik ongetwijfeld vergeet) en allerlei activiteiten regelde. De Michelangelo werd een begrip ! Grote verhuis naar de Heistraat in Wilrijk met als gevolg vele feestjes, etentjes, uitstappen, playback-avonden, filmavonden, de voetbalclub, biljartavonden, Italiaanse cursussen, enfin noem maar op. Iedereen in Antwerpen en ver daarbuiten kende de Michelangelo ! En ons ma deed natuurlijk de boekhouding, wat dacht je?! En mijn ouders stonden mee achter den toog om de zoveel weken of kookten mee. Fantastisch toch ! Haar liefde voor Italie was enorm, dat weet iedereen. Ofwel gingen we naar het zuiden van Italie (Itri) ofwel in de jaren ‘80 ook naar Bedollo, waar we via Willy Siebens het Coro Abete Rosso leerde kennen. Een of tweemaal per jaar gingen wij naar daar met een bus of kwam het koor naar hier om concerten te geven. En wij als Belgen allemaal zeer trouw de koorleden volgen. Die vriendschap die er toen heerste tussen Belgen en Italianen zal ik nooit vergeten, dat was zeer intens. Tot de dag van nu had ons ma contact met enkele van hen. Jammer genoeg heb ik hen moeten melden dat la nostra mamma e andata in paradiso ! Ze waren er het hart van in. Zo komen we natuurlijk aan de muziek in haar leven. Ons ma speelde heel lang geleden mandoline en heeft zo aan mij die prikkel doorgegeven. Eén van de eerste liedjes die ik toen kon spelen, was Lippen Schweigen (uit Die Lustige Witwe), dat horen we straks met An Lauwereins. Mandoline heb ik wel een tijdje gespeeld maar plots kwam die piano in mijn leven via Richard Clayderman. Dat was mijn instrument: piano !! Natuurlijk ook niet zo goedkoop dus had ons ma gezegd tegen onze pa dat er ipv een nieuwe auto een piano kwam. Ja mannekes, dat was een zeer heftig gesprek, maar de piano kwam er ! En ik heb ze nog steeds, merci ma … en pa. Ze zijn toch heel veel komen kijken naar mijn concerten met Southern Comfort en de vele musicals. Apetrots waren ze op hunne Pietro ! Zelfs toen ik The Phantom of the Opera in Kopenhagen speelde, of Cats doorheen Nederland, waren ze er altijd bij. Ik beken eerlijk: ik heb haar soms wel eens gevraagd op wie ze nu meer fier was. Op mij als muzikant of mijn broer als trucker. Maar ze was trots op haar 2 zonen, er was geen verschil. Alhoewel toen die ene keer dat ik eens thuiskwam met mijn broske, was ze wel razend op mij. Ze weigerde om met mij over straat te lopen, zo kwaad was ze ! Toen zag ze mijn broer liever haha Wat zijn zo nog de dingen die ik me nog herinner van ons ma of eigenschappen die ik misschien heb geerfd van haar: Telkens op mijn verjaardag kreeg ik weer dat verhaal te horen dat ik in feite gepland was voor 1 januari maar dat de dokter op Kerstverlof ging. Dus ik moest nu komen. Vierentwintig uur heeft ze afgezien vooraleer ik op de aarde verscheen met mijn mooi smoeleke ! En dan weigerde ik nog om te eten en wou ik niet aan de borst hangen. Dat heb ik nu wel ruimschoots ingehaald haha. Tot 2 jaar geleden kreeg ik dat op mijn bord zenne. Mijn laatste verjaardag hebben we een beetje in mineur gevierd omdat Ess Covid had en telkens we een nieuwe datum prikten, kwam er iets tussen. Jammer ! De vele Italiaanse plaatjes die ze kocht tijdens de reizen of hier in de winkel en die nu regelmatig in den jukebox zullen steken. Ik probeerde ze soms eens te verrassen met een nieuw Italiaans plaatje dat ik had gevonden en dan sprak ze vol lof over de vele feestjes in de Michelangelo. Sowieso krijgt ons ma ook een ereplekje in de jukebox, net als onze pa, en komen er regelmatig hun favoriete liedjes in. Hare limoncello, daar zijn geen woorden voor. Die blijft legendarisch goed én straf ! Of hare chocomousse, choco, advocaat of lasagna of de zelf gedraaide kroketjes met dat apparaat Millecroquettes. Te veel om op te noemen. Ze was ook heel avontuurlijk: ik herinner me de vele bergtochten in de Dolomieten, ik hou nog steeds van de bergen btw. Of toen in mijn kinderjaren de reizen met Jeugdkampen Zwitserland (met Ludo Knaepkens zaliger), fantastische ervaringen waren dat voor mij. Ons ma kookte toen. Of onze nachtelijke wandeling door Venetie: wij zijn toen gaan slapen onder een brug en kwamen ’s morgens terug aan onze auto waar mijne pa kolèrig heel de nacht ongerust had gewacht. Die wist niet waar wij zaten. Dit was nog lang vooraleer de gsm’s in beeld kwamen, kan je je voorstellen ! Eén ding heb ik zeker nooit geerfd van haar en dat was bij de ijsberen ! In het onmenselijke koude water springen en dan zeggen dat dat goed doet. Nooit begrepen haha. En vroeger ging ze elke week met mij in het zwembad van Hoboken of de Wezenberg door de douche lopen omdat ik schrik had van koud water. Ik kan het nog niet btw. Als ons ma een half uur gezwommen had, zat ik meestal ongeveer tot mijn knieen al in het water (ik heb dat nog steeds trouwens). En na een uur zat ik er helemaal in en dan gingen we door naar huis, ze had genoeg gezwommen en ik ging net beginnen. Daarna gingen we altijd pistolets halen bij den bakker met muizestrontjes. Dat maakte het leed wat zachter ! Of wacht, nog erger: naaktzwemmen !! Vreselijk vind ik dat !! Wat ik wel gemeenschappelijk heb met haar is dingen bijhouden. Ik kan van bepaalde dingen ook geen afscheid nemen, zodoende raakt de kelder overvol. Of met geld omgaan, ik ben niet zo detaillistisch als zij maar ik doe wel mijn best. Haar vele activiteiten die ze in haar pensioenjaren deed: computerlessen volgen (ze was veel beter in computer dan onze pa), kantklossen, bloemschikken, haar mooie foto’s die ze altijd nam (ik denk dat dit wel de meest frappante gelijkenis is met mijn selfies) en de vele reizen. Wat haar het meest typeerde, is dat ze steeds bij de pinken wou blijven: Facebook of haar betalingen online doen, emailen, smsen met hare Iphone. Ze kon het nog steeds. Tot afgelopen augustus, toen kreeg ze een knakske waar ze nooit helemaal bovenop is geraakt. Toen begon je het te merken dat het allemaal wat moeilijker werd en veel trager. Maar we hadden nog veel plannen dit jaar. Ons ma wist dat ik het even nog heel zwaar had met mijn musicals. Maar vanaf volgende week ging ik er terug meer zijn voor haar. Met grote dank aan Ess om zoveel bij haar te zijn in het home en haar te vertellen dat er bij mij rustigere tijden aankwamen en dat ze terug kon komen eten, want daar keek ze naar uit se. Want alleen bij mijn broer of mij is het eten lekker, al de rest is slecht ! Wat er toen gebeurde op 6 februari heeft heel onze wereld overhoop gehaald, dit was te plots en te onverwacht. Waarom toch net nu?! Dank u ma dat ik jouw zoon mocht zijn en dat jij me hebt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zeg dikwijls bij wijze van grap: alle moeders maken mooie kinderen en bij mij heeft ze natuurlijk weer moeten overdrijven. Maar ik kan ook zeggen: alle kinderen hebben de beste mama maar jij was wel zonder overdrijven echt wel de allerbeste !! Rust maar goed nu, je had een mooi lang leven en doe heel veel groeten aan onze pa, zeg hem dat ik hem nog steeds mis !! Uwe jongste zoon Pietro xxxxxxxxxxxxx
0
0
Till Always
February 12, 2023, 11:14 am
Afscheidsbrief aan de ma ‘Dag Maake’ … zo begroette ik je de laatste tijd, en als antwoord kreeg ik steevast een brede glimlach rond je lippen, een warm ‘welkom’ in je ogen vergezeld van de woorden: Aaah … schoon volk … wa nifs? … Alleen dít voorspelbare ritueeltje mis ik nu al. Van jouw onwaarschijnlijke 90 levensjaren heb ik er uiteindelijk 18 mogen meeleven. Als ik het zo bekijk is het nog geen kwartje van je leven, maar soms heeft een mens niet meer nodig om iets voor mekaar te kunnen hebben betekend. In het begin hebben we mekaar eerst wat afgetast en gezien of we mekaar wel moeten, aanvoelen … ik denk dat we allebei wel zo zijn. De ander kruipt stilletjes in ons hart, niet met groot tromgeroffel. Eigenlijk heb ik je een beetje leren kennen als een afhankelijke vrouw van de pa omwille van je immobiliteit door de pijn in je knieën en last in je voeten. Ik hoorde van Pietro heel andere verhalen, bijna heroïsche verhalen, over zijn ma die ik toen moeilijk kon rijmen met de vrouw die ik had leren kennen. Naarmate we meer tijd samen hebben kunnen doorbrengen en je me veel over je leven hebt toevertrouwd heb ik je pas kunnen begrijpen en zien voor wie je bent met een eindeloos diep respect! Want jouw levenspad is niet op rozenblaadjes geplaveid geweest, je hebt veel moeten doorstaan en hebt nooit opgegeven. Doordat je alleen kwam te staan na het overlijden van de pa heb je me vaak gezegd dat je het zo erg vond dat je geen tranen had, dat de mensen er misschien iets van zouden denken … ach Maake, het leven heeft je aan de buitenkant zo hard gemaakt om te kunnen overleven, maar aan de binnenkant waren er vaak tranen genoeg. De pa zou apetrots op zijn madam geweest zijn als hij zag hoe jij de jaren na zijn dood weer alles zelf bent gaan doen: autorijden, naar de winkel, de kapper, pedicure, al eens een uitstapje én nog een reis naar Zwitserland met de zussen en schoonbroer. Je zat niet stil! Vanaf die Kerst werd je uitgenodigd aan de grote familie-kersttafel in Heide bij mijn ouders. Jouw grappen en grollen naast die van mijn vader en de avond kon niet meer stuk! Alleen die éne Kerst dat de open haard niet brandde … hmmm … dat hebben we in de loop van het jaar wel geweten … dat moest de Kerst daarna wél weer anders é … Kerst moet mét open haard, dat maakt het juist zo gezellig! Jammer genoeg heeft Corona hier een eind aan gemaakt, en is het daarna niet meer mogen lukken. In onze gesprekken bleef je wel nog regelmatig vragen hoe het gaat met mijn ouders en met Pascale en Luk. Je wilde ook nog zo graag eens een laatste keer naar de vrienden in Italië, maar de pa zag dat nooit meer zitten. Pietro en ik hebben dit voor ons drieën ineen beginnen steken, maar jammer genoeg is dit door omstandigheden niet kunnen doorgaan. Vanaf je verhuis naar het Groen Zuid moest je meer en meer gaan afgeven, zowel materiële dingen als je zelfstandigheid, en daar had je het enorm lastig mee. Vooral jouw zonen hebben het hierin moeten verduren, en ook tante Annie denk ik. Maar vanbinnen ging je telkens al een beetje dood. Mij heb je daarin wel gespaard, maar zo was de wisselwerking nu eenmaal tussen ons beiden, en je liet ook mij best wel weten wanneer je ergens beslist niét verder over wilde discussiëren. En dit op jouw kordate manier. Als je zo al eens een lastige periode doormaakte, en je zonen al eens gingen lopen als ze langskwamen dan gebeurde het dat ik in één van onze gesprekjes daarna zei dat je zonen het allemaal zo goed met je voorhebben en je zo graag zien. Je antwoord was dan: jaja, mor da weet ekik wel zene! Emoties tonen was niet je sterkste kant … Uiteindelijk was je wel graag in je serviceflat zei je en als er al eens iemand van het personeel boven kwam stond je klaar met een limoncelloke … daar was niemand rouwig om. De achteruitgang van je broer, en held, Michel heeft je hard aangegrepen. Je reed toen niet meer zo ver met de auto en was ons telkens dankbaar als we jou en tante Annie naar Boechout brachten voor een bezoek aan jullie broer (en in het begin ook nog schoonzus, tante Mia). Zijn dood, de eerste van jullie vier, heeft je erg aangegrepen. Het was tijdens coronatijd en het zag er eventjes naar uit dat je niet aanwezig kon zijn op zijn uitvaart, daar was je het hart van in. Gelukkig hebben de kinderen er toch voor kunnen zorgen dat hun tante Maria erbij kon zijn waarvoor je hen enorm dankbaar was! Na enkele ziekenhuisopnames was het onvermijdelijk en verhuisde je naar een kamer in woonzorgcentrum Lichtenberg. Je gaf in het ziekenhuis al aan dat je hoopte dat dit de laatste verhuis zou zijn … je was moe. We hebben er alles aan gedaan om van deze kamer je nieuwe thuis te maken. Je ontvangst daar door Ginoke en Minouche … de pietekes, maakten het allemaal goed. Ook daar, zei je me, was je goed … Bij het verhuizen van je kleding van het Groen Zuid naar je kamer in Lichtenberg had ik een mooie trui van jou voor mezelf gehouden. Je vond het goed en zei dat ik er mooi mee was. Ik draag hem vandaag en in de toekomst met de mooiste herinneringen aan jou! Dankbaar ben ik dat ik jou heb gekend en via jouw verhalen heb mogen ervaren hoe een sterke, zelfstandige en zeer moedige vooruitstrevende vrouw jij bent. Een voorbeeld. Dankjewel voor wie je bent/was/altijd zal zijn Het spijt me dat jij in jouw tijd zó hebt moeten vechten om gewoon maar vrouw te mogen zijn met een sterke eigen wil en uitgesproken mening. Rust nu maar tijdens je laatste reis, deze heb je meer dan verdiend! Je schoon-dochter Ess Oooh …En als ik bij je vertrok zei ik altijd: ik zal is stillekes gaan zien … waarop jij steeds met een kwinkslag zei … gij mokt toch nooit ni veel lawaai é …
0
0
Till Always
February 12, 2023, 10:20 am
Ons medeleven bij dit droevig verlies . We koesteren de mooie momenten. Stan en Viviane (vroegere buren en oud-gids)
0
0
Till Always
February 11, 2023, 1:05 pm
Veel sterkte in deze moeilijke periode. Bewaar vooral de mooie herinneringen. Anke en Dirk
0
0
Till Always
February 9, 2023, 10:24 am
Mijn oprechte deelneming en veel sterkte. Vanwege Agnes ( Coiffure Le Must )
0
0
Till Always
February 7, 2023, 7:30 pm
Heel veel sterkte aan de familie van Maria Mijn innige deelneming van tania van coiffeur Le must
0
0
Till Always
February 7, 2023, 10:45 pm
Veel sterkte aan de familie !
0
0
Till Always
February 12, 2023, 5:33 pm
Ons ma Ons ma was, zoals de meesten weten, een begrip op Facebook. Hoe is dat ooit zo gekomen? Wel, 8 jaar geleden (na de dood van onze pa) postte ik eens een foto voor haar verjaardag en had voor de grap tegen haar gezegd: we zullen eens zien hoe populair jij bent op Facebook ! Binnen enkele uren hadden we enorm veel reacties en likes ! Dit vond ons ma wel heel fascinerend en vroeg me wie dat allemaal waren die de foto liketen. Daarna kwam ze nog eens eten bij ons en ik deed hetzelfde, met de titel: ons ma komt eten. Facebook ontplofte bijna. Op den duur zaten we rond de 250 likes en honderden reacties en ons ma maar genieten haha. We gingen altijd voor meer likes en zo zijn de beroemde foto’s ontstaan met 3 glazen wijn voor haar neus en een grote pot met eten. Hilarisch !! Overal waar ik daarna kwam, was het altijd van: “amai, ons ma heeft goed gegeten precies” of “amai, ons ma ziet er goed uit” of “amai, ons ma geniet nogal zeg” enzovoort. Zelfs mijn studenten, BV’s, zangers, musicalacteurs, vrienden hadden het over ‘ons ma’. Welnu liefste ma, onze laatste post over je plotse dood heeft alle records verbroken, iedereen was zo geschrokken dat je er plots niet meer was want iedereen volgde trouw je avonturen. Wat zullen ze allemaal jouw eetescapades missen maar regelmatig naar boven kijken en eens knipogen. Ons ma heb ik altijd gekend als keihard werkende vrouw: voor het gezin zorgen dat er ’s avonds eten op tafel stond, het huis proper en onze kleren gewassen. Als boekhoudster zeer gerenommeerd en befaamd, maar daarbuiten ook bezig met het helpen van familie of vrienden. Ik herinner me zelfs dat ze regelmatig ging lopen met den Dirk opdat hij wat zou afvallen. Helaas haha ! Oh ja, en typen voor thesissen, ledenboekjes of mijn Sinterklaasbrieven. Dat deed ze in de late uren boven op zolder naast mijn kamer. Heerlijk om met dat getik in slaap te vallen. Koken was haar ding. Man man, wat was dat altijd lekker als de bomma kwam eten of nonkel Frans. Parelhoen in roomsaus, Poule a fricassée, scampi’s alla Chambord, Italiaanse gerechten met als afsluiter haar wereldberoemde chocomousse ! Of de talloze raclette-avonden bij ons in den hof met familie of vrienden. Daar spreken ze nog over ! Enfin, op een gegeven moment in de jaren ‘80 kwam ze in aanraking met een Italiaanse club ‘de Michelangelo’, een klein clubke in de Bosschaertstraat waar allemaal Italianen kwamen drinken en praten. Niks speciaals. Totdat ons ma zich ging moeien, mee in het bestuur kwam (samen met Enzo, Carmelo, Vincenzo en Tiné en mensen die ik ongetwijfeld vergeet) en allerlei activiteiten regelde. De Michelangelo werd een begrip ! Grote verhuis naar de Heistraat in Wilrijk met als gevolg vele feestjes, etentjes, uitstappen, playback-avonden, filmavonden, de voetbalclub, biljartavonden, Italiaanse cursussen, enfin noem maar op. Iedereen in Antwerpen en ver daarbuiten kende de Michelangelo ! En ons ma deed natuurlijk de boekhouding, wat dacht je?! En mijn ouders stonden mee achter den toog om de zoveel weken of kookten mee. Fantastisch toch ! Haar liefde voor Italie was enorm, dat weet iedereen. Ofwel gingen we naar het zuiden van Italie (Itri) ofwel in de jaren ‘80 ook naar Bedollo, waar we via Willy Siebens het Coro Abete Rosso leerde kennen. Een of tweemaal per jaar gingen wij naar daar met een bus of kwam het koor naar hier om concerten te geven. En wij als Belgen allemaal zeer trouw de koorleden volgen. Die vriendschap die er toen heerste tussen Belgen en Italianen zal ik nooit vergeten, dat was zeer intens. Tot de dag van nu had ons ma contact met enkele van hen. Jammer genoeg heb ik hen moeten melden dat la nostra mamma e andata in paradiso ! Ze waren er het hart van in. Zo komen we natuurlijk aan de muziek in haar leven. Ons ma speelde heel lang geleden mandoline en heeft zo aan mij die prikkel doorgegeven. Eén van de eerste liedjes die ik toen kon spelen, was Lippen Schweigen (uit Die Lustige Witwe), dat horen we straks met An Lauwereins. Mandoline heb ik wel een tijdje gespeeld maar plots kwam die piano in mijn leven via Richard Clayderman. Dat was mijn instrument: piano !! Natuurlijk ook niet zo goedkoop dus had ons ma gezegd tegen onze pa dat er ipv een nieuwe auto een piano kwam. Ja mannekes, dat was een zeer heftig gesprek, maar de piano kwam er ! En ik heb ze nog steeds, merci ma … en pa. Ze zijn toch heel veel komen kijken naar mijn concerten met Southern Comfort en de vele musicals. Apetrots waren ze op hunne Pietro ! Zelfs toen ik The Phantom of the Opera in Kopenhagen speelde, of Cats doorheen Nederland, waren ze er altijd bij. Ik beken eerlijk: ik heb haar soms wel eens gevraagd op wie ze nu meer fier was. Op mij als muzikant of mijn broer als trucker. Maar ze was trots op haar 2 zonen, er was geen verschil. Alhoewel toen die ene keer dat ik eens thuiskwam met mijn broske, was ze wel razend op mij. Ze weigerde om met mij over straat te lopen, zo kwaad was ze ! Toen zag ze mijn broer liever haha Wat zijn zo nog de dingen die ik me nog herinner van ons ma of eigenschappen die ik misschien heb geerfd van haar: Telkens op mijn verjaardag kreeg ik weer dat verhaal te horen dat ik in feite gepland was voor 1 januari maar dat de dokter op Kerstverlof ging. Dus ik moest nu komen. Vierentwintig uur heeft ze afgezien vooraleer ik op de aarde verscheen met mijn mooi smoeleke ! En dan weigerde ik nog om te eten en wou ik niet aan de borst hangen. Dat heb ik nu wel ruimschoots ingehaald haha. Tot 2 jaar geleden kreeg ik dat op mijn bord zenne. Mijn laatste verjaardag hebben we een beetje in mineur gevierd omdat Ess Covid had en telkens we een nieuwe datum prikten, kwam er iets tussen. Jammer ! De vele Italiaanse plaatjes die ze kocht tijdens de reizen of hier in de winkel en die nu regelmatig in den jukebox zullen steken. Ik probeerde ze soms eens te verrassen met een nieuw Italiaans plaatje dat ik had gevonden en dan sprak ze vol lof over de vele feestjes in de Michelangelo. Sowieso krijgt ons ma ook een ereplekje in de jukebox, net als onze pa, en komen er regelmatig hun favoriete liedjes in. Hare limoncello, daar zijn geen woorden voor. Die blijft legendarisch goed én straf ! Of hare chocomousse, choco, advocaat of lasagna of de zelf gedraaide kroketjes met dat apparaat Millecroquettes. Te veel om op te noemen. Ze was ook heel avontuurlijk: ik herinner me de vele bergtochten in de Dolomieten, ik hou nog steeds van de bergen btw. Of toen in mijn kinderjaren de reizen met Jeugdkampen Zwitserland (met Ludo Knaepkens zaliger), fantastische ervaringen waren dat voor mij. Ons ma kookte toen. Of onze nachtelijke wandeling door Venetie: wij zijn toen gaan slapen onder een brug en kwamen ’s morgens terug aan onze auto waar mijne pa kolèrig heel de nacht ongerust had gewacht. Die wist niet waar wij zaten. Dit was nog lang vooraleer de gsm’s in beeld kwamen, kan je je voorstellen ! Eén ding heb ik zeker nooit geerfd van haar en dat was bij de ijsberen ! In het onmenselijke koude water springen en dan zeggen dat dat goed doet. Nooit begrepen haha. En vroeger ging ze elke week met mij in het zwembad van Hoboken of de Wezenberg door de douche lopen omdat ik schrik had van koud water. Ik kan het nog niet btw. Als ons ma een half uur gezwommen had, zat ik meestal ongeveer tot mijn knieen al in het water (ik heb dat nog steeds trouwens). En na een uur zat ik er helemaal in en dan gingen we door naar huis, ze had genoeg gezwommen en ik ging net beginnen. Daarna gingen we altijd pistolets halen bij den bakker met muizestrontjes. Dat maakte het leed wat zachter ! Of wacht, nog erger: naaktzwemmen !! Vreselijk vind ik dat !! Wat ik wel gemeenschappelijk heb met haar is dingen bijhouden. Ik kan van bepaalde dingen ook geen afscheid nemen, zodoende raakt de kelder overvol. Of met geld omgaan, ik ben niet zo detaillistisch als zij maar ik doe wel mijn best. Haar vele activiteiten die ze in haar pensioenjaren deed: computerlessen volgen (ze was veel beter in computer dan onze pa), kantklossen, bloemschikken, haar mooie foto’s die ze altijd nam (ik denk dat dit wel de meest frappante gelijkenis is met mijn selfies) en de vele reizen. Wat haar het meest typeerde, is dat ze steeds bij de pinken wou blijven: Facebook of haar betalingen online doen, emailen, smsen met hare Iphone. Ze kon het nog steeds. Tot afgelopen augustus, toen kreeg ze een knakske waar ze nooit helemaal bovenop is geraakt. Toen begon je het te merken dat het allemaal wat moeilijker werd en veel trager. Maar we hadden nog veel plannen dit jaar. Ons ma wist dat ik het even nog heel zwaar had met mijn musicals. Maar vanaf volgende week ging ik er terug meer zijn voor haar. Met grote dank aan Ess om zoveel bij haar te zijn in het home en haar te vertellen dat er bij mij rustigere tijden aankwamen en dat ze terug kon komen eten, want daar keek ze naar uit se. Want alleen bij mijn broer of mij is het eten lekker, al de rest is slecht ! Wat er toen gebeurde op 6 februari heeft heel onze wereld overhoop gehaald, dit was te plots en te onverwacht. Waarom toch net nu?! Dank u ma dat ik jouw zoon mocht zijn en dat jij me hebt gevormd tot wie ik nu ben. Ik zeg dikwijls bij wijze van grap: alle moeders maken mooie kinderen en bij mij heeft ze natuurlijk weer moeten overdrijven. Maar ik kan ook zeggen: alle kinderen hebben de beste mama maar jij was wel zonder overdrijven echt wel de allerbeste !! Rust maar goed nu, je had een mooi lang leven en doe heel veel groeten aan onze pa, zeg hem dat ik hem nog steeds mis !! Uwe jongste zoon Pietro xxxxxxxxxxxxx
0
0

Download the app to do this

To start sharing memories about departed loved ones that will last forever, download the Till Always app in the Appstore or in Google play.