Lieve familie, lieve vrienden,
Afgelopen dinsdag is onze papa zachtjes ingeslapen.
Hij was al een tijdje ziek.
In juli kregen we het bericht dat papa uitzaaiingen in z’n botten had van blaaskanker.
Het zou zo’n vaart wel niet lopen, dachten we, hoopten we…
We besloten nog zoveel mogelijk te genieten van de mooie dingen.
Papa zei wel dat hij zich elke dag achteruit voelde gaan.
3 weken geleden brak hij zijn arm bij het verzetten van zijn relax-zetel.
Bij thuiskomst uit de kliniek besloot hij dat het veiliger was om beneden te slapen, ineens in een ziekenhuisbed…
Wij (Jessie, Daisy, Francis, Ingrid en ons mama) schakelden 5 versnellingen hoger.
Plaats maken voor een ziekenhuisbed, om beurten bij papa en mama blijven slapen, thuisverpleging regelen,… contact opnemen met Coda,…
We zagen papa pijlsnel bergaf gaan.
Papa wist wat hem te wachten stond.
Hij wist heel goed wat hij wilde en besloot dat het geen zin had om alles nodeloos te rekken…
We hebben nog hele warme, intense momenten beleefd. Samen gelachen en gehuild.
De avond voor onze papa stierf hebben we samen met de kleinkinderen het avondlied gezongen.
Hij zong het hardst van ons allemaal, zo krachtig, zo mooi!
Hij was klaar om te gaan, keek er naar uit.
Wij steunden hem.
Een beetje vreemd om te zeggen, maar papa’s laatste dag was een mooie dag.
We dronken nog samen koffie (cava ging er op dat moment niet in, maar moesten we wel koud zetten voor achteraf).
Zijn eigen koffietafel, noemde hij het.
Er werd nog veel gelachen.
Vlak voor papa’s inslapen heeft hij nog iedereen één voor één bedankt, omhelsd, gekust…
Een afscheid om nooit te vergeten…
Oh God, wat gaan we hem missen…
Welterusten papa
