Stan Elst (†08/02/2018)

Stan, Ik was 7 jaar toen mijn zuster Josée jou, bij ons thuis in de Salvialei op de Deuzeld, kwam laten voorstellen. Iedereen vol verwachting naar vrijer Stan uit Kapellen – de ‘Stakke’ zoals ze je daar noemden. Ze had jou daar leren kennen in Café Pancrase op de Hoevensebaan, een café annex worstelclub – waar jij trouwens niets mee te maken had. Maar op die bewuste dag werd het uur van afspraak overschreden met een half uur, een uur, anderhalf uur, twee uur, … je daagde niet op! Paniek bij ons Josée natuurlijk! En wat er op dat moment door de hoofden van onze ouders spookte, kan je wel raden. Maar na meer dan twee uur werd er aangebeld, en ja, daar stond jij, de Stakke. De verklaring van je toenmalige ‘retard’ is terug te vinden in de Wikipedia en andere gespecialiseerde lectuur: het was namelijk rond het tijdstip van de tweede en rampzaligste vloedgolf van de grote overstromingsramp in 1953, die grote delen van Nederland en Vlaanderen onder water zette en talrijke slachtoffers maakte… Op die bewuste zondag 1 februari 1953 in de namiddag … tijdens de uren dat wij met zijn allen op jou zaten te wachten. Je was in Kapellen aan de bareel in het stormweer op tram 65 gestapt, maar onderweg was er op de Kapelsesteenweg, een dikke boom dwars over de sporen gewaaid…vandaar. Die dag was mijn eerste, onvergetelijke ontmoeting met jou Stan. Je was een zachtaardig, attent persoon die zelfs een cadeautje voor me had meegebracht: een ‘Kapoentjes album’ met verhalen van Piet Fluwijn en Bolleke, Nero, Piloot Storm en andere strippersonages uit die periode… Waarschijnlijk omdat Josée je in het oor had gefluisterd dat ik – de jongste in huis – stripverhalen verslond en natekende. Op twaalfjarige leeftijd was ik deejay op jullie trouwfeest bij ons thuis, in de Salvialei. Op een gehuurde 45-toeren platenspeler met stalen naalden weerklonken Bill Haley, Elvis Presley, Little Richard, Pat Boone en vele anderen en werd er ge-jived in de gang naast de woonkamer ,waar de feesttafel stond opgesteld… We verhuisden dan naar een woning in de André Ullenslei: wij op het gelijkvloers en jullie op de bovenverdieping, en pas later, toen onze moeder overleden was, belandden we samen in de Kruiningenstraat. Na mijn legerdienst besliste ik om alleen te gaan wonen, en resideerde lange tijd in Deurne, en zo werden onze contacten wat minder frequent. Maar in 1983 keerde ik terug naar het oude Schoten en vestigde me ook in de Kruiningenstraat, in een pand dat we samen hebben verbouwd. Dankzij jou en schoonbroer Eduard heeft mijn nieuwe stulpje toen gaandeweg vorm gekregen. Vanaf dat moment waren zussen, schoonbroers en broer terug verenigd op het ‘Suikerfabriek’ zoals de straat in de volksmond genoemd wordt. Stan, je was een rustig, hulpvaardig en trouw persoon, maar ook een mens die graag onder de mensen vertoefde. Zo is elk afscheid, de geboorte van een herinnering… rust in vrede Stan.

Nonkel Stan, Veel gedachten aan vroeger komen nu terug. De tijd dat je me na je werk meenam (toen nog met de fiets) om bij jullie op vakantie te komen. Jullie bezoekjes en reisjes met moeder en vader, en de laatste jaren onze etentjes en de jaarlijkse bakharing die we met z'n allen gingen eten. Je grapjes en plagerijen zullen voor altijd in onze gedachten blijven. Wat zullen we je missen!!!! Slaap zacht nonkeltje.

Jullie waren een goed koppel en we hadden jullie graag aan tafel. Je was altijd blij gezind en aangenaam er zal altijd een lege stoel blijven. Rust zacht.

Nonkel Stan, wij hadden je altijd graag in ons midden, we zullen altijd aan je blijven denken als een hele rustige en aangename nonkel. Rust zacht.

Dankbaar om het lang en gelukkig leven maar diepbedroefd, nemen wij afscheid van mijn schoonbroer Stakke. Zachtjes ingeslapen en omringd door liefde van mijn zus, familie en zorgpersoneel van De Lotus.

Innige deelneming en heel veel sterkte, vanwege ronny van rompaey en familie