Fouad Ahmadoun (†08/03/2017)

Het was een enorm voordeel jou te mogen kennen, als een fantastisch sociaal persoon, als een fantastische man voor je lieve Carine, als een fantastische vader voor je 2 kinderen. Iedereen gaat je enorm missen. Het gaat je goed Fouad xxxx

Ik zal de tijd met hem als collega bij lemmerz nooit vergeten . Innige deelneming en veel sterkte aan de familie .

Mijn oprechte deelneming. Daisy Dykers

Schoonbroertje... Schoonbroertje, Woorden schieten op dit moment tekort voor het gevoel dat nu overheerst. Maar herinneringen zijn er des te meer en een paar ervan wil ik graag delen. We leerden je kennen in 1984. Mijn kleine zus Carine kwam me schoorvoetend vertellen dat ze dolverliefd was op een hele lieve jongen en meteen volgde de vraag of ze je eens mocht meebrengen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat onze kleuters in het begin toch wat terughoudend waren. Later bleek dat vooral de donkere haren en bijhorend snorretje hen toch enigszins wat angst inboezemden. Maar open minded als we waren was jouw roots voor ons geen probleem en laat ons zeggen dat de grond bij ons werd voorbewerkt vooraleer je werd voorgesteld ten huize Immens. Wekenlang kregen we dan ook woensdag telefoon of er bij ons naar de voetbal mocht gekeken worden en zo kreeg je al snel de mannelijke bewoners op je hand. Na zo’n lange voetbalavond bracht ik of Willy je dan naar de tram en als die net voor onze neus voorbijreed zetten we een inhaalrace in. Gek genoeg waren trams sneller op dit late uur en dus niet in te halen. We hebben dikwijls gelachen om je persoonlijke taxi tot op de hoek van de Provinciestraat. Vrij snel ging je ook mee op vakantie. De eerste skivakantie had je de pech dat Carine op dag drie haar been brak en namen wij je mee op sleeptouw. Ik zal nooit vergeten hoe ik jou van de misschien toch wat hooggegrepen gletsjer in Saas Grund afhielp en toen je eindelijk beneden stond lekte je van het zweet en veegde je dit op jouw eigen typische manier weg. Vele aanwezigen zullen het gebaar herkennen van op het tennisplein. Maar er was meer dan alleen maar het sportieve. Mijn gekke gewoonte om op vakantie zeker driemaal teveel boeken mee te nemen maakte dat er altijd lectuur voorhanden was. Dat kwam je goed van pas toen we een keer een week ingesneeuwd waren en geen voet buiten konden zetten. Later kwam daar dan ook nog de muziek bij. In het Zuiden van Frankrijk vroeg je me op een keer naar wat ik aan het luisteren was. Het was vooral film- en klassieke muziek en ook dan leende je mijn voorhistorisch cassette-walkmen om je onder een boom op een ligstoel te nestelen. Groot was mijn verbazing toen ik enkele weken geleden op spotify ontdekte dat de muziek van destijds nog steeds bij jouw favorieten stond. Mijn lievelingsboek ‘Het huis van de moskee.” kon jij ook wel smaken en hoewel het zich afspeelt in een ver land vertelde je me toch veel te herkennen vanuit je eigen roots. Over het laatste boek dat ik je cadeau gaf hebben we niet veel meer kunnen praten. Toen je het uitpakte las je niet de achterflap maar nam je de dikte van het boek in ogenschouw. Alsof je toen al wist dat het niet evident zou zijn om het helemaal uit te lezen. Fouad, mijn lieve schoonbroer, ik hoop maar dat je een fractie heb gevoeld van het eindeloze respect dat ik voor je had. Niet omdat je zo perfect geïntegreerd was, zo goed zelfs dat sommigen soms zeiden dat je geen echte Marokkaan meer was. Dit kon mij zo ontzettend boos maken dat ik over zo’n misplaatste uitlating een stevig potje kon discussiëren. Het leek wel alsof je alleen kon geïntegreerd zijn als je je identiteit, je eigen roots ergens aan een kapstok hing en achterliet. Jij bleef er altijd rustig onder maar het deed je wel pijn. Op het einde was alles anders, je frêle lijf, je zwakke stem, het licht in je ogen, alles moest het ontgelden door die verdomde ziekte. Enkel de woorden bleven hetzelfde. “Dag Zus” bleef je steevaste begroeting. Een week geleden had je een laatste keer de kracht ze uit te spreken. Dag Fouad, mijn Marokkaanse schoonbroer, mijn lees- en muziekmaatje, mijn informatie- en inspiratiebron, de cement tussen culturen om van het wij en zij-denken een “samendenken” te maken. Speciaal voor jou, 25 jaar later, één van onze gezamenlijke favoriete muziekstukjes. Zus

Innige Deelneming en veel sterkte voor heel de Familie.

Innige Deelneming en veel sterkte voor heel de Familie.

Fouad, ik zal me steeds herinneren wat een warme, toffe man je bent. Waar je ook bent, ik wens je het allerbeste. Groetjes, Jorn (collega Werminval)

Lieve Carine ,kinderen en familie,wij zijn zeer aangedaan bij dit. droevig nieuws van Fouad.Wij wensen jullie veel moed en sterkte toe. Paul en Marthe Himschoot - Lietaert.