François, Swa Van Houtven (†22/07/2020)

Lieve nonkel De laatste weken ben ik door een hele boel foto’s van jou gegaan. Zo was ik ook op zoek naar een recente foto van ons samen. Het was er 1 waarbij we samen op het ziekenhuis bed zaten. Klaar om de strijd aan te gaan tijdens het krijgen van één van jouw eerste chemo-kuren. Mooi vind ik hem, want hierop is nog precies te zien waarvoor jij stond: optimisme! Vanaf het moment dat de diagnose kanker werd vastgesteld stond de wereld even stil. Maar echt heel even maar want jij hebt de ziekte ontvangen als een zoveelste tegenslag waarvan je had verwacht (of gehoopt) ook deze weer te overwinnen. Steeds met diezelfde dosis humor en glimlach. We hielden elkaar telkens weer op de hoogte wanneer je een nieuwe scan liet doen, wanneer je chemo kreeg, of gewoonweg om even te vragen hoe het met je ging. Mijn ochtenden startten altijd met een glimlach op mijn gezicht wanneer je weer eens een “goedemorgen” postte op facebook, ookal waren de ochtenden voor jou niet altijd even goed… Maar op een bepaald moment viel het me op dat je mijn telefoontjes en/of smsjes niet altijd meer beantwoordde. En ook de “goedemorgen” posts bleven uit. Je had even geen behoefte meer om aan heel de wereld uit te leggen hoe jij je voelde. En dat was oke maar dit voelde zo slecht aan. De negatieve berichten telkens je het ziekenhuis verliet stapelden zich op en ik moest onder ogen zien… Dit komt niet meer goed. Je vertelde me hoe fel je al was vermagerd en wanneer ik je aan de telefoon vroeg wat je had gegeten was het antwoord steeds: ni veel, het gaat niet meer. Signalen genoeg om echt nog wel eens langs ‘mijn nonkeltje’ te gaan dus… Ik kan niet ontkennen dat ik erg zenuwachtig was voor de confrontatie. Vanop afstand was al erg duidelijk dat jij niet altijd meer diezelfde goedlachse optimist was, maar nu zou ik dit ook in real life gaan zien. Gaan zien hoe “het beest” jou zowel vanbinnen als vanbuiten in zijn macht had. Mijn zenuwen waren niet onterecht. Ik schrok toen ik je zag maar ik hoop dat je dit niet hebt gemerkt. We hebben niet veel gezegd die namiddag. Onze blikken naar elkaar vertelden meer dan 1000 woorden. En hoe hard je ook je best deed om je tranen te onderdrukken, vloeiden de tranen plots over jouw wangen. Daar zaten we dan samen, knuffelend onze emoties even de vrije loop te laten. Je zei me dat je aan alles voelde dat het tijd was. Niet veel later werd je opgenomen in het ziekenhuis. Alles ging plots in een razendsnel tempo. Die keer toen ik je alleen kwam bezoeken in het ziekenhuis gingen we samen even naar buiten. Want hoe moeilijk stappen toen al ging, die sigaretjes konden ze jou niet meer afpakken. Maar je werd er plots zo ziek van… Ik nam een spurtje naar binnen, liet je wat bekomen en bracht je terug naar de kamer. Ik was er niet goed van en moest even slikken. Toen ik je vroeg je of je bang was zei je “Nee, Ik ben alleen bang voor wat ik achter laat”. En net zoals ik je toen heb beloofd, beloof ik je hier en nu opnieuw, met mijn hand op mijn hart, dat ik hen die jou zo dierbaar zijn zal opvangen en steunen waar ik kan, als zij dit toelaten. Lieve nonkel, ik ben blij dat je me de laatste weken en dagen nog erg vaak bewust hebt gezien en ik wil graag nog even afsluiten met een dankwoord. Want ik ben je echt zo ontzettend dankbaar dat je me hebt geleerd dat er geen enkel probleem groot genoeg is om de humor en glimlach van iemand te onderdrukken. Ik hoop dat er 1/10 van jouw optimisme door mijn aders stroomt. Until we meet again! En dan klinken we op onze hereniging! Ik hou van je! Voor altijd!

Francois waarom jij op zo n jonge leeftijd .De laatste jaren hadden we niet veel contact meer met mekaar maar vergeten deden we jou niet .We vertelden dikwijls nog van het feestje in jullie tuin in de henri dunant straat wat hebben we daar gelachen totdat tante germaine binnenkwam was het feestje vlug gedaan .Je was altijd optimistisch ondanks als je tegenslagen dat heb ik altijd in jou bewonderd .Rust nu maar zacht maat Ooit zien we mekaar terug xxxx

Lieve nonkel De laatste weken ben ik door een hele boel foto’s van jou gegaan. Zo was ik ook op zoek naar een recente foto van ons samen. Het was er 1 waarbij we samen op het ziekenhuis bed zaten. Klaar om de strijd aan te gaan tijdens het krijgen van één van jouw eerste chemo-kuren. Mooi vind ik hem, want hierop is nog precies te zien waarvoor jij stond: optimisme! Vanaf het moment dat de diagnose kanker werd vastgesteld stond de wereld even stil. Maar echt heel even maar want jij hebt de ziekte ontvangen als een zoveelste tegenslag waarvan je had verwacht (of gehoopt) ook deze weer te overwinnen. Steeds met diezelfde dosis humor en glimlach. We hielden elkaar telkens weer op de hoogte wanneer je een nieuwe scan liet doen, wanneer je chemo kreeg, of gewoonweg om even te vragen hoe het met je ging. Mijn ochtenden startten altijd met een glimlach op mijn gezicht wanneer je weer eens een “goedemorgen” postte op facebook, ookal waren de ochtenden voor jou niet altijd even goed… Maar op een bepaald moment viel het me op dat je mijn telefoontjes en/of smsjes niet altijd meer beantwoordde. En ook de “goedemorgen” posts bleven uit. Je had even geen behoefte meer om aan heel de wereld uit te leggen hoe jij je voelde. En dat was oke maar dit voelde zo slecht aan. De negatieve berichten telkens je het ziekenhuis verliet stapelden zich op en ik moest onder ogen zien… Dit komt niet meer goed. Je vertelde me hoe fel je al was vermagerd en wanneer ik je aan de telefoon vroeg wat je had gegeten was het antwoord steeds: ni veel, het gaat niet meer. Signalen genoeg om echt nog wel eens langs ‘mijn nonkeltje’ te gaan dus… Ik kan niet ontkennen dat ik erg zenuwachtig was voor de confrontatie. Vanop afstand was al erg duidelijk dat jij niet altijd meer diezelfde goedlachse optimist was, maar nu zou ik dit ook in real life gaan zien. Gaan zien hoe “het beest” jou zowel vanbinnen als vanbuiten in zijn macht had. Mijn zenuwen waren niet onterecht. Ik schrok toen ik je zag maar ik hoop dat je dit niet hebt gemerkt. We hebben niet veel gezegd die namiddag. Onze blikken naar elkaar vertelden meer dan 1000 woorden. En hoe hard je ook je best deed om je tranen te onderdrukken, vloeiden de tranen plots over jouw wangen. Daar zaten we dan samen, knuffelend onze emoties even de vrije loop te laten. Je zei me dat je aan alles voelde dat het tijd was. Niet veel later werd je opgenomen in het ziekenhuis. Alles ging plots in een razendsnel tempo. Die keer toen ik je alleen kwam bezoeken in het ziekenhuis gingen we samen even naar buiten. Want hoe moeilijk stappen toen al ging, die sigaretjes konden ze jou niet meer afpakken. Maar je werd er plots zo ziek van… Ik nam een spurtje naar binnen, liet je wat bekomen en bracht je terug naar de kamer. Ik was er niet goed van en moest even slikken. Toen ik je vroeg je of je bang was zei je “Nee, Ik ben alleen bang voor wat ik achter laat”. En net zoals ik je toen heb beloofd, beloof ik je hier en nu opnieuw, met mijn hand op mijn hart, dat ik hen die jou zo dierbaar zijn zal opvangen en steunen waar ik kan, als zij dit toelaten. Lieve nonkel, ik ben blij dat je me de laatste weken en dagen nog erg vaak bewust hebt gezien en ik wil graag nog even afsluiten met een dankwoord. Want ik ben je echt zo ontzettend dankbaar dat je me hebt geleerd dat er geen enkel probleem groot genoeg is om de humor en glimlach van iemand te onderdrukken. Ik hoop dat er 1/10 van jouw optimisme door mijn aders stroomt. Until we meet again! En dan klinken we op onze hereniging! Ik hou van je! Voor altijd!

Francois waarom jij op zo n jonge leeftijd .De laatste jaren hadden we niet veel contact meer met mekaar maar vergeten deden we jou niet .We vertelden dikwijls nog van het feestje in jullie tuin in de henri dunant straat wat hebben we daar gelachen totdat tante germaine binnenkwam was het feestje vlug gedaan .Je was altijd optimistisch ondanks als je tegenslagen dat heb ik altijd in jou bewonderd .Rust nu maar zacht maat Ooit zien we mekaar terug xxxx